سازش امروز؛ قبول قطعنامه دیروز

قطعنامه را پذیرفتیم که آتش بس؛ دیگر نمی‌جنگیم. اما بعد از آن دقیقاً چه شد؟ شاید ظاهرا پاسخ این سؤال به امروز ما ربطی نداشته باشد اما وقتی نیک بنگری می‌بینی که تاریخ تکرار می‌شود.

بهتر است بدون هیج تحلیلی پای صحبت‌هایجذاب تاریخ بنشینیم.

امان نامه (!) را پذیرفتیم اما چهار روز بعد ( 31/4/1367):

حمله همه جانبه به مرزهای کشور شروع شد.

تاریخ می‌نویسد تمام زمین‌هایی که با رشادت‌های حسن باقری‌ها، همت‌ها، چمران‌ها، خرازی‌ها، باکری‌ها و ... در طول 8 سال جنگ آزاد کرده بودیم در طول 72 ساعت از دست دادیم. نه فقط از غرب کشور بلکه در کل مناطق عملیاتی غرب و جنوب غرب دشمن 80 درصد مناطق آزاد شده را تصرف کرد.

کمتر از 48 ساعت 40 کیلومتر جاده آسفالته اهواز خرمشهر را رژه رفتند. دوباره دهلران، مهران، گیلانغرب، سومار، سرپل ذهاب کرند غرب، تنگه پاتاق و اسلام آباد سقوط کرد و نبرد به 30 کیلومتری کرمانشاه یا تنگه مرصاد رسید که آن هم سقوط کرد.

اگرچه تلخ است اما باید پذیرفت دشمن در همان دو سه روز حدود 12000 اسیر از ما گرفت. حرکت دشمن آنقدر سریع بود که حتی فرصت نمی‌کرد غنائم را جمع کند. تا اینکه بار دیگر نفس مسیحایی حضرت روح‌الله (ره) چاره ساز شد: " امروز ایران کربلاست، هیچ چیز از هیچکس پذیرفته شده نیست و باید متر به متر جنگید و سپاه یا برای همیشه عزیز می شود یا برای طول تاریخ لباس ذلت به تن می کند» بعد از شنیدن این پیام مردم با هر چه دستشان رسید به جبهه رفتند و منتظر هیچکس نماندند.

آری، این راهبرد شیطان است. وقتی بپذیری سازش را و زانو بزنی تازه اول ماجراست.هرگز به سمت تو حرکت نمی‌کند، فقط تو را به سمت خود می‌کشد. برعکس خداوند که وقتی بنده قدمی در نزدیک شدن به سمت او بر می‌دارد او ده قدم برمی‌دارد.